28/10/10

CUARTO POEMA

Prometimos un poema cada semana e cumprimos. Trátase do poema A Rosalía de CURROS ENRÍQUEZ.

Do mar pola orela
mireina pasar,
na frente unha estrela,
no bico un cantar.
E vina tan soia
na noite sin fin,
¡que inda recei pola probe da tola
eu, que non teño quen rece por min!

A musa dos pobos
que vin pasar eu,
comesta dos lobos,
comesta se veu…
Os ósos son dela
que vades gardar.
¡Ai, dos que levan na frente unha estrela!
¡Ai, dos que levan no bico un cantar!

E agora, despois de ler o poema podedes premer neste enlace e escoitaredes este mesmo poema cantado. ESPERO QUE VOS GUSTE.

A PROPÓSITO DAS XUNTANZAS

A propósito das xuntanzas de ambos clubs de lectura, direivos que acabo de crear un apartado, na columna da dereita, chamado XUNTANZAS, no que figurarán sempre as datas da próxima reunión. Así non hai "equívocos" por parte de ninguén.
Polo tanto MIRADE NO APARTADO XUNTANZAS e saberedes cándo é a próxima reunión.
Mentres seguimos lendo os libros elixidos e esperamos con ansia esa xuntanza que nos permita cambiar impresións, déixovos con este vídeo que se titula ME GUSTA LEER.


17/10/10

SIN NOTICIAS DE GURB

Esta divertida novela relata a búsqueda dun extraterrestre, de nome Gurb, que desaparece na cidade de Barcelona. Pero o protagonista da narración non é Gurb, senón outro alieníxena que sae na súa busca, tras se converter no conde-duque de Olivares, e cuxo diario constitue a guía da narración.
Aproveitando as desquiciadas aventuras do noso protagonista, Eduardo Mendoza ataca ácidamente a situación da Barcelona da época inmediatamente anterior aos Xogos Olímpicos de 1992; obras faraónicas, despilfarros, Barna como cidade inhabitable, vividores, espabilados e mangantes, poderes públicos ou poderes privados, ninguén queda sen reseñar e nada queda sen sinalar. Neste caso, os extraterrestres serven para satirizar o momento no que vive o autor.

Eduardo Mendoza, o autor, naceu en Barcelona en 1943. Estudiou a carreira de Dereito, e traballou en Nueva York nove anos como intérprete da ONU. En 1975 publícase a súa primeira novela La verdad sobre el caso Savolta, considerada como a primeira novela da transición democrática pois uns meses despois da súa publicación morre o dictador Francisco Franco. Dentro da obra de Mendoza cabe destacar a saga protagonizada por unha especie de detective, chamado Ceferino, encerrado nun manicomio: El misterio de la cripta embrujada (1979), El laberinto de las aceitunas (1982) e La aventura del tocador de señoras (2001). En 1986 publica a súa novela máis celebrada, La ciudad de los prodigios, ambientada tamén en Barcelona e levada posteriormente ao cine por Mario Camus.
Sin noticias de Gurb apareceu publicada en 1990 no periódico El País por entregas.

15/10/10

CANDO E QUE LEMOS?

Como alguns de vós preguntastes estes días, creo necesario lembrar que as próximas reunións dos clubs de lectura serán:
  • luns 25 de outubro 2º recreo >>>club de lectura de 1º ciclo de ESO. Libro que estamos a ler: Emily the Strange
Xa chegaron á biblioteca os exemplares que encargamos estes días, así que xa podedes pasar pola biblioteca para facer o préstamo.

  • mércores 20 de outubro 2º recreo>>>club de lectura de 2º ciclo da ESO. Libro que estamos a ler Sin noticias de Gurb de EDUARDO MENDOZA.

Resulta que uns días despois de elixir este libro lle concederon o premio Planeta a este escritor pola súa obra Riña de gatos. Na páxina central de arquivos do trasno tedes unha entrada sobre o escritor premiado.

TERCEIRO POEMA

Esta vez é Israel, alumno de 4º de ESO, quen nos deixa este fermosísimo poema de amor. Da gusto ver que segue a gustar entre a xente nova!.

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.

Escribir, por ejemplo: "La noche está estrellada,
y tiritan, azules, los astros, a lo lejos".

El viento de la noche gira en el cielo y canta.

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Yo la quise, y a veces ella también me quiso.

En las noches como ésta la tuve entre mis brazos.
La besé tantas veces bajo el cielo infinito.

Ella me quiso, a veces yo también la quería.
Cómo no haber amado sus grandes ojos fijos.

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido.

Oír la noche inmensa, más inmensa sin ella.
Y el verso cae al alma como al pasto el rocío.

Qué importa que mi amor no pudiera guardarla.
La noche está estrellada y ella no está conmigo.

Eso es todo. A lo lejor alguien canta. A lo lejos.
Mi alma no se contenta con haberla perdido.

Como para acercarla mi mirada la busca.
Mi corazón la busca, y ella no está conmigo.

La misma noche que hace blanquear los mismos árboles.
Nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos.

Ya no la quiero, es cierto, pero cuánto la quise.
Mi voz buscaba el viento para tocar su oído.

De otro. Será de otro. Como antes de mis besos.
Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos.

Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero.
Es tan corto el amor, y tan largo el olvido.

Porque en noches como ésta la tuve entre mis brazos,
mi alma no se contenta con haberla perdido.

Aunque éste sea el último dolor que ella me causa,
y éstos sean los últimos versos que yo le escribo.

Veinte poemas de amor y una canción desesperada- PABLO NERUDA

10/10/10

O POEMA DA SEMANA

Nicolás mandou para o club de lectura este poema de E. Pardo Bazán titulado La inspiración e dinos que foi escrito entre os anos 1865 e 1875.
Nicolás xustifica a elección do poema con estas palabras:
"este poema expresa precisamente o nacemento das palabras ás que o poeta dota de forma para compoñer os máis belos versos."


¿Do estás, chispa sagrada,
fuerza generadora de lo bello,
que mi alma enervada
no vienes a agitar? ¿Do yace oculta
la trípode del templo?
¿Do vivirá insepulta
la pureza latina y gracia griega
y el numen delirante
de Saffo, de Simónides y Homero,
que sólo prosa y aridez contemplo,
y del carro triunfante
de la industria y progreso devorante
el seco polvo mis pupilas ciega?
¿Qué regiones alegra el claro río
en que saciar mi corazón ansio?
¿Es acaso en el rico coliseo,
de luces chispeantes,
de atmósfera pesada, embriagadora,
donde agitarse veo
blancos senos, cuajados de diamantes
como de estrellas la naciente aurora?
¿Es quizá en el paseo,
donde en muelle carroza reclinada
pasea su indolencia
tanta nula existencia
en espléndido arreo sepultada?
¿O en dorados salones,
cuando al compás de orquesta
/deliciosa,
del wals entre las mil oscilaciones,
sobre la blanda alfombra
se pierden las parejas a lo lejos
y copian los espejos
el pie gentil y la cintura airosa?
¡Jamás do languidece la pereza
y el hastío bosteza
tiende la inspiración su raudo vuelo;
que no en el erial, ni en el pantano
crece el lirio lozano
cuyo dulce perfume sube al cielo!
Majestuosos montes
poblados de castaños y de encinas,
lejanos horizontes
que disfumáis las áridas colinas;
cantábricas riberas
que besa gemidor el Océano,
cuyas marinas brisas
orean las poéticas laderas,
do más que en todo el bello suelo
/hispano
mostró Naturaleza sus sonrisas;
vosotras, fuente inagotable y pura
fuerais de inspiración al pecho mío,
mientras que aquí se agota mi fe, y
el arpa rota arrojo con cansancio y
amargura, yerto ya el corazón por el
hastío. En vano quiero concentrar
mi vida que se disipa como aroma al
viento, me faltan la energía y el
aliento, y si con la malsana
calentura del placer caprichoso y
turbulento galvanizó mi musa
decaída, y me invade de nuevo,
lacio y frío, un mortal desaliento. Es
que yace extinguida la creadora
hoguera, es que me faltan vivos
manantiales donde apagar la sed de
lo sublime, y aquí entre el oropel la
musa gime que canta en las bellezas
naturales.
Emilia Pardo Bazán, La inspiración (fragmento)