Tus manos son mi caricia
mis acordes cotidianos
te quiero porque tus manos
trabajan por la justicia
si te quiero es porque sos
mi amor mi cómplice y todo
y en la calle codo a codo
somos mucho más que dos
tus ojos son mi conjuro
contra la mala jornada
te quiero por tu mirada
que mira y siembra futuro
tu boca que es tuya y mía
tu boca no se equivoca
te quiero porque tu boca
sabe gritar rebeldía
si te quiero es porque sos
mi amor mi cómplice y todo
y en la calle codo a codo
somos mucho más que dos
y por tu rostro sincero
y tu paso vagabundo
y tu llanto por el mundo
porque sos pueblo te quiero
y porque amor no es aureola
ni cándida moraleja
y porque somos pareja
que sabe que no está sola
te quiero en mi paraíso
es decir que en mi país
la gente viva feliz
aunque no tenga permiso
si te quiero es porque sos
mi amor mi cómplice y todo
y en la calle codo a codo
somos mucho más que dos
Te Quiero de MARIO BENEDETTI
Se queredes escoitalo con música, premede en Te Quiero
11/12/10
22/11/10
NOME PARA O CLUB
Xa sabedes que andamos buscando un novo nome para este club de lectura de 1º e 2º de ESO, pois o de o trasno na rede quedou para os de 3º e 4º.
Os nomes que baraxamos o curso pasado foron estes:
-o recuncho da curuxa
-o niño do moucho
-contos de xuño e xaneiro
-a fiestra baldeira
-corsarios da imaxinación
-o noso Aleph
Podedes comezar a votar cál vos gusta máis. Deixade o voso voto debaixo desta entrada, en comentarios.
Quedamos o próximo luns 29 de novembro ás 12.10:
1- comentaremos o libro de Emily
2-elixiremos o nome.
Os nomes que baraxamos o curso pasado foron estes:
-o recuncho da curuxa
-o niño do moucho
-contos de xuño e xaneiro
-a fiestra baldeira
-corsarios da imaxinación
-o noso Aleph
Podedes comezar a votar cál vos gusta máis. Deixade o voso voto debaixo desta entrada, en comentarios.
Quedamos o próximo luns 29 de novembro ás 12.10:
1- comentaremos o libro de Emily
2-elixiremos o nome.
16/11/10
EMILY THE STRANGE
O personaxe de Emily the Strange naceu a finais do século pasado como un logotipo comercial. Obra de Rob Reger, a imaxe foi usada para unha liña de roupa e complementos da firma Cosmic Debris. Axiña o personaxe gañou gran carisma e personalidade propia, sendo usado en pegatinas promocionais e camisetas e converténdose en todo un icono cultural californiano. Despois deu o inevitable salto ao mundo do cómic, no que gañou gran forza, e agora estase preparando xa a película, prevista para o 2013.
Esta é a opinión de tres alumnas de 2º de ESO que acaban de ler as súas aventuras.
Emily é unha nena que terá que sobrevivir nun mundo novo para ela. Só usa tres cores: o vermello, o branco e o negro, e sempre vai acompañada polos seus catro gatos negros, Sabbath, Nee-Chee, Miles e Mystery. É inconformista, diferente e independente, e inxéctase doses de perda de memoria (AMNESIA).
O libro de Emily The Strange é un relato cheo de misterio e intriga, no que o propio libro é o diario de Emily, a nosa protagonista-tijereta.
Lucía, Andrea e Daniela de 2º de ESO
07/11/10
QUINTO POEMA
Pedíades un poema de ROSALÍA e aqui volo deixo. Espero que vos guste. Se queredes escoitalo musicado por Carlos Núñez, premede AQUI.
ALBORADA
Vaite, noi-
te,—vai fuxin-
do.—Vente auro-
ra,—vente abrin-
do,—co teu ros-
tro,—que, sorrin-
do,—¡¡¡a sombra espanta!!!
¡Canta,
paxariño, can-
ta—de ponliña en pon-
la,—que o sol se levan-
ta—polo monte ver-
de,—polo verde mon-
te,—alegrando as her-
bas,—alegrando as fon-
tes!...
¡Canta, paxariño alegre,
canta!
¡Canta porque o millo medre,
canta!
Canta porque a luz te escoite,
canta!
Canta que fuxeu a noite.
Noite escura
logo ven
e moito dura
co seu manto
de tristura.
Con meigallos
e temores,
agoreira
de dolores,
agarimo
de pesares,
cubridora
en todo mal.
¡Sal...!
Que a auroriña
o ceu colora
cuns arbores
que namora,
cun sembrante
de ouro e prata
teñidiño
de escalrata.
Cuns vestidos
de diamante
que lle borda
o sol amante
antre as ondas
de cristal.
¡Sal...!
señora en todo mal,
que o sol
xa brila
nas cunchiñas do areal;
que a luz
do día
viste a terra de alegría;
que o sol
derrete con amor a escarcha fría.
ALBORADA
Vaite, noi-
te,—vai fuxin-
do.—Vente auro-
ra,—vente abrin-
do,—co teu ros-
tro,—que, sorrin-
do,—¡¡¡a sombra espanta!!!
¡Canta,
paxariño, can-
ta—de ponliña en pon-
la,—que o sol se levan-
ta—polo monte ver-
de,—polo verde mon-
te,—alegrando as her-
bas,—alegrando as fon-
tes!...
¡Canta, paxariño alegre,
canta!
¡Canta porque o millo medre,
canta!
Canta porque a luz te escoite,
canta!
Canta que fuxeu a noite.
Noite escura
logo ven
e moito dura
co seu manto
de tristura.
Con meigallos
e temores,
agoreira
de dolores,
agarimo
de pesares,
cubridora
en todo mal.
¡Sal...!
Que a auroriña
o ceu colora
cuns arbores
que namora,
cun sembrante
de ouro e prata
teñidiño
de escalrata.
Cuns vestidos
de diamante
que lle borda
o sol amante
antre as ondas
de cristal.
¡Sal...!
señora en todo mal,
que o sol
xa brila
nas cunchiñas do areal;
que a luz
do día
viste a terra de alegría;
que o sol
derrete con amor a escarcha fría.
28/10/10
CUARTO POEMA
Prometimos un poema cada semana e cumprimos. Trátase do poema A Rosalía de CURROS ENRÍQUEZ.
Do mar pola orela
mireina pasar,
na frente unha estrela,
no bico un cantar.
E vina tan soia
na noite sin fin,
¡que inda recei pola probe da tola
eu, que non teño quen rece por min!
A musa dos pobos
que vin pasar eu,
comesta dos lobos,
comesta se veu…
Os ósos son dela
que vades gardar.
¡Ai, dos que levan na frente unha estrela!
¡Ai, dos que levan no bico un cantar!
E agora, despois de ler o poema podedes premer neste enlace e escoitaredes este mesmo poema cantado. ESPERO QUE VOS GUSTE.
A PROPÓSITO DAS XUNTANZAS
A propósito das xuntanzas de ambos clubs de lectura, direivos que acabo de crear un apartado, na columna da dereita, chamado XUNTANZAS, no que figurarán sempre as datas da próxima reunión. Así non hai "equívocos" por parte de ninguén.
Polo tanto MIRADE NO APARTADO XUNTANZAS e saberedes cándo é a próxima reunión.
Polo tanto MIRADE NO APARTADO XUNTANZAS e saberedes cándo é a próxima reunión.
Mentres seguimos lendo os libros elixidos e esperamos con ansia esa xuntanza que nos permita cambiar impresións, déixovos con este vídeo que se titula ME GUSTA LEER.
17/10/10
SIN NOTICIAS DE GURB
Esta divertida novela relata a búsqueda dun extraterrestre, de nome Gurb, que desaparece na cidade de Barcelona. Pero o protagonista da narración non é Gurb, senón outro alieníxena que sae na súa busca, tras se converter no conde-duque de Olivares, e cuxo diario constitue a guía da narración.Aproveitando as desquiciadas aventuras do noso protagonista, Eduardo Mendoza ataca ácidamente a situación da Barcelona da época inmediatamente anterior aos Xogos Olímpicos de 1992; obras faraónicas, despilfarros, Barna como cidade inhabitable, vividores, espabilados e mangantes, poderes públicos ou poderes privados, ninguén queda sen reseñar e nada queda sen sinalar. Neste caso, os extraterrestres serven para satirizar o momento no que vive o autor.
Eduardo Mendoza, o autor, naceu en Barcelona en 1943. Estudiou a carreira de Dereito, e traballou en Nueva York nove anos como intérprete da ONU. En 1975 publícase a súa primeira novela La verdad sobre el caso Savolta, considerada como a primeira novela da transición democrática pois uns meses despois da súa publicación morre o dictador Francisco Franco. Dentro da obra de Mendoza cabe destacar a saga protagonizada por unha especie de detective, chamado Ceferino, encerrado nun manicomio: El misterio de la cripta embrujada (1979), El laberinto de las aceitunas (1982) e La aventura del tocador de señoras (2001). En 1986 publica a súa novela máis celebrada, La ciudad de los prodigios, ambientada tamén en Barcelona e levada posteriormente ao cine por Mario Camus.
Sin noticias de Gurb apareceu publicada en 1990 no periódico El País por entregas.
15/10/10
CANDO E QUE LEMOS?
Como alguns de vós preguntastes estes días, creo necesario lembrar que as próximas reunións dos clubs de lectura serán:
- luns 25 de outubro 2º recreo >>>club de lectura de 1º ciclo de ESO. Libro que estamos a ler: Emily the Strange
Xa chegaron á biblioteca os exemplares que encargamos estes días, así que xa podedes pasar pola biblioteca para facer o préstamo. 
- mércores 20 de outubro 2º recreo>>>club de lectura de 2º ciclo da ESO. Libro que estamos a ler Sin noticias de Gurb de EDUARDO MENDOZA.
Resulta que uns días despois de elixir este libro lle concederon o premio Planeta a este escritor pola súa obra Riña de gatos. Na páxina central de arquivos do trasno tedes unha entrada sobre o escritor premiado.
TERCEIRO POEMA
Esta vez é Israel, alumno de 4º de ESO, quen nos deixa este fermosísimo poema de amor. Da gusto ver que segue a gustar entre a xente nova!.
Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Escribir, por ejemplo: "La noche está estrellada,
y tiritan, azules, los astros, a lo lejos".
El viento de la noche gira en el cielo y canta.
Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Yo la quise, y a veces ella también me quiso.
En las noches como ésta la tuve entre mis brazos.
La besé tantas veces bajo el cielo infinito.
Ella me quiso, a veces yo también la quería.
Cómo no haber amado sus grandes ojos fijos.
Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido.
Oír la noche inmensa, más inmensa sin ella.
Y el verso cae al alma como al pasto el rocío.
Qué importa que mi amor no pudiera guardarla.
La noche está estrellada y ella no está conmigo.
Eso es todo. A lo lejor alguien canta. A lo lejos.
Mi alma no se contenta con haberla perdido.
Como para acercarla mi mirada la busca.
Mi corazón la busca, y ella no está conmigo.
La misma noche que hace blanquear los mismos árboles.
Nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos.
Ya no la quiero, es cierto, pero cuánto la quise.
Mi voz buscaba el viento para tocar su oído.
De otro. Será de otro. Como antes de mis besos.
Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos.
Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero.
Es tan corto el amor, y tan largo el olvido.
Porque en noches como ésta la tuve entre mis brazos,
mi alma no se contenta con haberla perdido.
Aunque éste sea el último dolor que ella me causa,
y éstos sean los últimos versos que yo le escribo.
Veinte poemas de amor y una canción desesperada- PABLO NERUDA
Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Escribir, por ejemplo: "La noche está estrellada,
y tiritan, azules, los astros, a lo lejos".
El viento de la noche gira en el cielo y canta.
Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Yo la quise, y a veces ella también me quiso.
En las noches como ésta la tuve entre mis brazos.
La besé tantas veces bajo el cielo infinito.
Ella me quiso, a veces yo también la quería.
Cómo no haber amado sus grandes ojos fijos.
Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido.
Oír la noche inmensa, más inmensa sin ella.
Y el verso cae al alma como al pasto el rocío.
Qué importa que mi amor no pudiera guardarla.
La noche está estrellada y ella no está conmigo.
Eso es todo. A lo lejor alguien canta. A lo lejos.
Mi alma no se contenta con haberla perdido.
Como para acercarla mi mirada la busca.
Mi corazón la busca, y ella no está conmigo.
La misma noche que hace blanquear los mismos árboles.
Nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos.
Ya no la quiero, es cierto, pero cuánto la quise.
Mi voz buscaba el viento para tocar su oído.
De otro. Será de otro. Como antes de mis besos.
Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos.
Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero.
Es tan corto el amor, y tan largo el olvido.
Porque en noches como ésta la tuve entre mis brazos,
mi alma no se contenta con haberla perdido.
Aunque éste sea el último dolor que ella me causa,
y éstos sean los últimos versos que yo le escribo.
Veinte poemas de amor y una canción desesperada- PABLO NERUDA
10/10/10
O POEMA DA SEMANA
Nicolás mandou para o club de lectura este poema de E. Pardo Bazán titulado La inspiración e dinos que foi escrito entre os anos 1865 e 1875.
Nicolás xustifica a elección do poema con estas palabras:
"este poema expresa precisamente o nacemento das palabras ás que o poeta dota de forma para compoñer os máis belos versos."
¿Do estás, chispa sagrada,
fuerza generadora de lo bello,
que mi alma enervada
no vienes a agitar? ¿Do yace oculta
la trípode del templo?
¿Do vivirá insepulta
la pureza latina y gracia griega
y el numen delirante
de Saffo, de Simónides y Homero,
que sólo prosa y aridez contemplo,
y del carro triunfante
de la industria y progreso devorante
el seco polvo mis pupilas ciega?
¿Qué regiones alegra el claro río
en que saciar mi corazón ansio?
¿Es acaso en el rico coliseo,
de luces chispeantes,
de atmósfera pesada, embriagadora,
donde agitarse veo
blancos senos, cuajados de diamantes
como de estrellas la naciente aurora?
¿Es quizá en el paseo,
donde en muelle carroza reclinada
pasea su indolencia
tanta nula existencia
en espléndido arreo sepultada?
¿O en dorados salones,
cuando al compás de orquesta
/deliciosa,
del wals entre las mil oscilaciones,
sobre la blanda alfombra
se pierden las parejas a lo lejos
y copian los espejos
el pie gentil y la cintura airosa?
¡Jamás do languidece la pereza
y el hastío bosteza
tiende la inspiración su raudo vuelo;
que no en el erial, ni en el pantano
crece el lirio lozano
cuyo dulce perfume sube al cielo!
Majestuosos montes
poblados de castaños y de encinas,
lejanos horizontes
que disfumáis las áridas colinas;
cantábricas riberas
que besa gemidor el Océano,
cuyas marinas brisas
orean las poéticas laderas,
do más que en todo el bello suelo
/hispano
mostró Naturaleza sus sonrisas;
vosotras, fuente inagotable y pura
fuerais de inspiración al pecho mío,
mientras que aquí se agota mi fe, y
el arpa rota arrojo con cansancio y
amargura, yerto ya el corazón por el
hastío. En vano quiero concentrar
mi vida que se disipa como aroma al
viento, me faltan la energía y el
aliento, y si con la malsana
calentura del placer caprichoso y
turbulento galvanizó mi musa
decaída, y me invade de nuevo,
lacio y frío, un mortal desaliento. Es
que yace extinguida la creadora
hoguera, es que me faltan vivos
manantiales donde apagar la sed de
lo sublime, y aquí entre el oropel la
musa gime que canta en las bellezas
naturales.
Emilia Pardo Bazán, La inspiración (fragmento)
Nicolás xustifica a elección do poema con estas palabras:
"este poema expresa precisamente o nacemento das palabras ás que o poeta dota de forma para compoñer os máis belos versos."
¿Do estás, chispa sagrada,
fuerza generadora de lo bello,
que mi alma enervada
no vienes a agitar? ¿Do yace oculta
la trípode del templo?
¿Do vivirá insepulta
la pureza latina y gracia griega
y el numen delirante
de Saffo, de Simónides y Homero,
que sólo prosa y aridez contemplo,
y del carro triunfante
de la industria y progreso devorante
el seco polvo mis pupilas ciega?
¿Qué regiones alegra el claro río
en que saciar mi corazón ansio?
¿Es acaso en el rico coliseo,
de luces chispeantes,
de atmósfera pesada, embriagadora,
donde agitarse veo
blancos senos, cuajados de diamantes
como de estrellas la naciente aurora?
¿Es quizá en el paseo,
donde en muelle carroza reclinada
pasea su indolencia
tanta nula existencia
en espléndido arreo sepultada?
¿O en dorados salones,
cuando al compás de orquesta
/deliciosa,
del wals entre las mil oscilaciones,
sobre la blanda alfombra
se pierden las parejas a lo lejos
y copian los espejos
el pie gentil y la cintura airosa?
¡Jamás do languidece la pereza
y el hastío bosteza
tiende la inspiración su raudo vuelo;
que no en el erial, ni en el pantano
crece el lirio lozano
cuyo dulce perfume sube al cielo!
Majestuosos montes
poblados de castaños y de encinas,
lejanos horizontes
que disfumáis las áridas colinas;
cantábricas riberas
que besa gemidor el Océano,
cuyas marinas brisas
orean las poéticas laderas,
do más que en todo el bello suelo
/hispano
mostró Naturaleza sus sonrisas;
vosotras, fuente inagotable y pura
fuerais de inspiración al pecho mío,
mientras que aquí se agota mi fe, y
el arpa rota arrojo con cansancio y
amargura, yerto ya el corazón por el
hastío. En vano quiero concentrar
mi vida que se disipa como aroma al
viento, me faltan la energía y el
aliento, y si con la malsana
calentura del placer caprichoso y
turbulento galvanizó mi musa
decaída, y me invade de nuevo,
lacio y frío, un mortal desaliento. Es
que yace extinguida la creadora
hoguera, es que me faltan vivos
manantiales donde apagar la sed de
lo sublime, y aquí entre el oropel la
musa gime que canta en las bellezas
naturales.
Emilia Pardo Bazán, La inspiración (fragmento)
29/09/10
O POEMA DA SEMANA
Este curso imos inaugurar unha nova sección titulada O POEMA DA SEMANA. O título non é que sexa moi orixinal, ao mellor a alguén se lle ocorre outro mellor.
Trátase de que cada semana un de nós mande a este blogue un poema para compartilo cos demais. Ao final podemos votar e elixir o que nos guste máis a todos.
Comezarei eu por un que explica precisamente as razóns de que exista a poesía
No digáis que, agotado su tesoro,
de asuntos falta, enmudeció la lira;
podrá no haber poetas; pero siempre
habrá poesía.
Mientras las ondas de la luz al beso
palpiten encendidas,
mientras el sol las desgarradas nubes
de fuego y oro vista,
mientras el aire en su regazo lleve
perfumes y armonías,
mientras haya en el mundo primavera,
¡habrá poesía!
Mientras la ciencia a descubrir no alcance
las fuentes de la vida,
y en el mar o en el cielo haya un abismo
que al cálculo resista,
mientras la humanidad siempre avanzando
no sepa a dó camina,
mientras haya un misterio para el hombre,
¡habrá poesía!
Mientras se sienta que se ríe el alma,
sin que los labios rían;
mientras se llore, sin que el llanto acuda
a nublar la pupila;
mientras el corazón y la cabeza
batallando prosigan,
mientras haya esperanzas y recuerdos,
¡habrá poesía!
Mientras haya unos ojos que reflejen
los ojos que los miran,
mientras responda el labio suspirando
al labio que suspira,
mientras sentirse puedan en un beso
dos almas confundidas,
mientras exista una mujer hermosa,
¡habrá poesía!
Gustavo Adolfo Bécquer, Rima IV
No digáis que, agotado su tesoro,
de asuntos falta, enmudeció la lira;
podrá no haber poetas; pero siempre
habrá poesía.
Mientras las ondas de la luz al beso
palpiten encendidas,
mientras el sol las desgarradas nubes
de fuego y oro vista,
mientras el aire en su regazo lleve
perfumes y armonías,
mientras haya en el mundo primavera,
¡habrá poesía!
Mientras la ciencia a descubrir no alcance
las fuentes de la vida,
y en el mar o en el cielo haya un abismo
que al cálculo resista,
mientras la humanidad siempre avanzando
no sepa a dó camina,
mientras haya un misterio para el hombre,
¡habrá poesía!
Mientras se sienta que se ríe el alma,
sin que los labios rían;
mientras se llore, sin que el llanto acuda
a nublar la pupila;
mientras el corazón y la cabeza
batallando prosigan,
mientras haya esperanzas y recuerdos,
¡habrá poesía!
Mientras haya unos ojos que reflejen
los ojos que los miran,
mientras responda el labio suspirando
al labio que suspira,
mientras sentirse puedan en un beso
dos almas confundidas,
mientras exista una mujer hermosa,
¡habrá poesía!
Gustavo Adolfo Bécquer, Rima IV
28/09/10
PARTES DO LIBRO
Que mellor para comezar as entradas e os comentarios neste blogue que facelo falando dos libros! En concreto das partes que compoñen un libro. Mirade a presentación e xa falaremos dela na 1ª reunión.
Por certo, qué vos parece que nos xuntemos o próximo luns no 2º recreo para ver cántos somos e fixar a data e a hora das reunións?
Terá que haber unha para 1º e 2º e outra para 3º e 4º.
VÉMONOS POIS O LUNS!
20/09/10
BENVIDOS DE NOVO
Que tal o veran? Pasástelo ben? Desde logo non podemos queixarnos do tempo, houbo días de praia "a rabiar".
Pois ben, agora xa é tempo de volver a clase e organizar de novo as reunións do noso club de lectura. Este curso queremos que teña dúas seccións: unha para o primeiro ciclo da ESO, e outra para o segundo ciclo. Que vos parece?
Podédevos anotar nunha folla que poñeremos para ese fin no taboleiro da entrada da biblioteca, ou a través dun comentario neste blogue.
BENVIDOS DE NOVO E...COMEZAMOS!
Pois ben, agora xa é tempo de volver a clase e organizar de novo as reunións do noso club de lectura. Este curso queremos que teña dúas seccións: unha para o primeiro ciclo da ESO, e outra para o segundo ciclo. Que vos parece?
Podédevos anotar nunha folla que poñeremos para ese fin no taboleiro da entrada da biblioteca, ou a través dun comentario neste blogue.
BENVIDOS DE NOVO E...COMEZAMOS!
21/06/10
LIBROS PARA O VERÁN
Hoxe na reunión que tivemos decidimos que este verán todos os membros do club de lectura leremos estes tres libros:
1- Marina de CARLOS RUIZ ZAFÓN
2- Ghost girl de TONYA HURLEY, ed. Alfaguara
3- La Odisea de HOMERO (versión xuvenil)
A votación estivo reñida pero ao final sairon tres libros moi diferentes que seguro nos van ter entretidos este verán.
Se queredes saber máis sobre eles, premede AQUI e AQUI e AQUI
1- Marina de CARLOS RUIZ ZAFÓN
2- Ghost girl de TONYA HURLEY, ed. Alfaguara
3- La Odisea de HOMERO (versión xuvenil)
A votación estivo reñida pero ao final sairon tres libros moi diferentes que seguro nos van ter entretidos este verán.
Se queredes saber máis sobre eles, premede AQUI e AQUI e AQUI
Lembrade que se alguén non consegue un destes libros, ten que pedilo a través deste blogue.
16/06/10
CAMBIO DE DATA
Aviso para todos os trasnos na rede, hai cambio de data para a próxima reunión, xa que o martes 22 pola tarde non hai clase. A nova data é o luns 21 de xuño no 1º recreo na biblioteca. Non faltedes, sería bo que estivésemos todos e así despedimos o club ata o curso que vén. E qué mellor despedida que un bo libro? Ese libro que poidamos levar con nós a todas partes, á praia, ao campo, á terraza e disfrutalo mentres aproveitamos a luz do verán e o sol nos quenta a pel. Ide mirando na biblioteca os exemplares que hai para que non haxa problemas.
Ata entón, déixovos con esta reflexión:
O que necesitamos son lugares, por exemplo unha mesa e unhas sillas ao redor onde poidamos volver a aprender a ler, a ler xuntos [GEORGE STEINER]
Podería ser este o noso obxectivo para o próximo curso? SENTIRNOS A GUSTO LENDO XUNTOS AO REDOR DUNHA MESA.
05/06/10
PARA QUE SERVE A BIBLIOTECA DO INSTITUTO?
A raíz do vídeo que acabamos de publicar na páxina principal sobre a utilidade dunha biblioteca, ocórresenos plantexarvos a todos os membros do club de lectura esta pregunta: "Para qué vos serve a vós a Biblioteca do Instituto?".ESPERAMOS OS VOSOS COMENTARIOS dos que seguro que sacaremos moitas conclusións.
29/05/10
Próxima reunión
Cabalo de Troia actual (TROIA)Para a próxima reunión do 23 de xuño debemos ir pensando qué libro queremos ler en veran todos xuntos para logo comentalo á volta de vacacións. Lémbrovos que no primeiro trimestre fixemos unha lista con estas lecturas:
- La isla perdida
- La emperatriz de los etéreos
- No pidas sardina fuera de temporada
- Cartas de inverno
- La canción de Hannah
- O único que queda é o amor
- Dos arquivos do trasno
- La vida es sueño
- Xenaro e o misterio da mochila verde
- Canciones para Paula
- Marina
- Las luces de septiembre
- El señor de los ladrones
- La evolución de Calpurnia Tate
- O pintor do sombreiro de malvas
Eu engadiría agora A ODISEA, non só por ser un libro de aventuras que seguro que vos vai gustar, senón como colofón a todo o que escoitamos sobre Grecia na Semana Cultural deste ano.
26/05/10
O TRASNO NA REDE
Atopar un nome para o noso club de lectura costou case tanto como un parto. Comezamos timidamente, eu diría que mesmo houbo que facer algo de presión (en forma de indirectas), pero finalmente a cousa acabou -quen o ía dicir!- en indecisión ante tantas propostas. Varios foron os nomes que saíron a relucir na reunión de onte:
-o recuncho da curuxa
-o niño do moucho
-contos de xuño e xaneiro
-a fiestra baldeira
-o trasno na rede
-corsarios da imaxinación
-o noso Aleph
A votación foi reñida. Mais o que importa é que por fin temos nome. O gañador foi O TRASNO NA REDE, así que de agora en diante somos o club de lectura o trasno na rede . Que tal se nestes días pensamos nun debuxo ou anagrama que acompañe a este nome e que nos identifique?
NORABOA A TODOS. SODES UNS TRASNOS EXCEPCIONAIS!
¡Ah! esquecía dicir que quedades citados para a última reunión do curso que será o vindeiro mércores 23 de xuño, xusto despois da entrega das notas.
-o recuncho da curuxa
-o niño do moucho
-contos de xuño e xaneiro
-a fiestra baldeira
-o trasno na rede
-corsarios da imaxinación
-o noso Aleph
A votación foi reñida. Mais o que importa é que por fin temos nome. O gañador foi O TRASNO NA REDE, así que de agora en diante somos o club de lectura o trasno na rede . Que tal se nestes días pensamos nun debuxo ou anagrama que acompañe a este nome e que nos identifique?
NORABOA A TODOS. SODES UNS TRASNOS EXCEPCIONAIS!
¡Ah! esquecía dicir que quedades citados para a última reunión do curso que será o vindeiro mércores 23 de xuño, xusto despois da entrega das notas.
09/05/10
BALANCE
Como xa está cerca o remate do curso, creo que vai sendo hora de facer unha reflexión sobre o noso club de lectura.
Empezamos en decembro lendo unha novela sobre piratas
Empezamos en decembro lendo unha novela sobre piratas
- A illa do tesouro de ROBERT LOUIS STEVENSON
- e diversos libros de divulgación sobre piratas reais
Logo pasamos a meternos na pel duns frikis fóbicos en
- Escuela de frikis de GITTY DANESHVARI
A continuación limos as increibles aventuras dunha rapaza de 13 anos no enigmático barco Seahawk en
- As confesións de Carlota Doyle de AVI
Fixemos un cambio e limos un artigo titulado
- Por qué non len os rapaces de hoxe?
E, por último, buscamos información e traballamos sobre As Musas para aportar o noso gran de area á SEMANA CULTURAL do Instituto que este ano trataba sobre GRECIA.
Que vos parece se acabamos o curso lendo entre todos unha narración curta pero "emocionante"? Se estades de acordo, espérovos o vindeiro martes 25 de maio ás 18.10 na nosa "sala de lectura" habitual. Pode que haxa sorpresas....
07/04/10
Canta, oh Musa...
Ola a todos! Antes de comezar pidámoslles ás Musas que inspiren o noso canto, pois sen a inspiración o poeta é un simple mortal.Eu son CLÍO, a Musa da Historia e da poesía heroica. Son filla de Zeus e Mnemosyne, polo tanto, neta de Urano e Xea. Din que teño oito irmás:
"Ela deu a luz a nove fillas de iguais pensamentos, afeccionadas ao canto e de corazón ledo, preto do máis alto cumio do nevado Olimpo" (Hesíodo, "Teogonía").
As nove movémonos entre o Olimpo, onde somos chamadas a miudo por Zeus para aledar as súas festas, e o monte Helicón, onde formamos fermosos coros e percorremos os seus ríos e vales. Tamén estamos ligadas a Apolo, deus da música, que dirixe no Monte Parnaso o noso coro.
Din que introducin o alfabeto fenicio en Grecia, e que teño un fillo, chamado Xacinto, compañeiro de Apolo.
Hoxe quérovos contar un mito sobre min e as miñas irmás.
O rei Píero de Pieria, en Tracia, tiña nove fillas que eran moi hábiles na arte do canto. Estaban tan orgullosas desta virtude que decidiron viaxar ata o Helicón e retar ás musas a unha competición, que as deusas aceptaron. Mais non esquezades que retar aos deuses era considerado "hybris" e os deuses castigaban sempre estes retos: contra a "hybris"(arrogancia, traspasar os límites) sempre actuaba a "nemesis" (a vinganza).
Pois ben, as piérides entonaron unha canción marabillosa que fixo enmudecer mesmo aos paxaros. Pero o canto das musas conmoveu ata as pedras. As piérides, derrotadas, foron castigadas pola súa arrogancia; as musas transformáronas en pegas, cambiando as súas voces por grallos.
16/03/10
POR QUE NON LEN OS RAPACES DE HOXE?
Hoxe martes 16 volvémonos reunir para comentar o libro que estamos lendo no club de lectura, As confesións de Carlota Doyle. En xeral parece que gusta, así que imos esperar para dar un pouco máis de tempo aos "descolgados" e deixar a Semana Santa para que o acaben e non poñan disculpas.
Mentres, quedamos en ler e comentar un artigo escrito por un rapaz de 1º de Bacharelato doutro centro e que chegou ás nosas mans. O tema, "por que non len os nenos de hoxe?", semella interesante. Collede as fotocopias en reprografía e......A OPINAR! Espero que este blogue sexa nos próximos días un fervedoiro de comentarios.
Por certo, a imaxe do barco foi elixida por dúas razóns. A primeira é que lembrei o barco de Carlota, e a segunda é a proposta de ler para despois de Semana Santa contos curtos relacionados con Grecia, para participar tamén nós, como club de lectura, na SEMANA DE GRECIA.
Pois, vexamos quén é o primeiro que averigua qué conto (ou narración) se agocha detrás desta imaxe.
05/03/10
AS CONFESIÓNS DE CARLOTA DOYLE
O pasado martes 2 de marzo os compoñentes do club "arquivos do trasno" eliximos para ler unha novela de aventuras. A verdade é que despois do libro Escuela de Frikis (menuda pandilla de frikis fóbicos!) facía falta realmente cambiar de tema.
O resumo que aparece na contraportada é o seguinte:
Carlota é unha rapaza de trece anos que emprende unha viaxe desde Liverpool (Inglaterra) ata Providence (Estados Unidos) a bordo do Seahawk, un enigmático barco gobernado polo capitán Jaggery no que moi poucos mariñeiros se queren enrolar. Carlota Doyle nunca poderá prever os terribles sucesos dos que vai ser protagonista e que transformarán por completo a súa vida.
Quen quere ser o primeiro en facer un comentario? Animádevos que dá moito gusto ser o primeiro en algo, e ide pensando un nome para o club. Para animarvos, vouvos propor un: navegantes intrépidos.
Que non vos gusta? Pois propoñede outros, non é tan difícil.
Teremos nome cando acabe o curso? That is the question!
29/01/10
O PIRATA STEORTEBEKER
O MUSEO DE HISTORIA DE HAMBURGO OFRECE UNHA SUMA DE DIÑEIRO PARA DAR CO PARADOIRO DO CRANIO DO PIRATA STOERTEBEKER, ROUBADO O PASADO DÍA 9 DE XANEIRO DE 2010.
Chámome STEORTEBEKER e fun o pirata alemán maís importante da Idade Media. Pertenzo aos Vitalienbrüder ("Irmáns das vituallas"), unha das bandas máis poderosas da pirataría do norte a finais do s. XIV. Chámannos piratas hanseáticos porque antes pertencimos á HANSA, federación de comerciantes marítimos de setenta cidades que vixiaba os mares e velaba pola seguridade do comercio fronte a piratas escandinavos, alemáns e británicos. Desertamos da Hansa e pasamos á pirataría por ser unha actividade moito máis lucrativa. Como coñecíamos ben a forma de actuar da Hansa e as súas rutas, saqueamos Wisby, a cidade sede desta organización e capturamos as principais autoridades e comerciantes, polos que esiximos un suculento rescate. Pero en 1402, a frota de Hamburgo venceunos en mar aberto. Fun capturado e executado xunto a 30 dos meus compañeiros. As nosas cabezas foron colgadas en estacas á entrada do porto de Hamburgo para que servise de escarmento a outros piratas.
O meu cranio foi atopado en 1878 e desde 1922 era exhibido no Museo de Historia de Hamburgo, xunto á reconstrución do meu rostro.
O meu cranio foi atopado en 1878 e desde 1922 era exhibido no Museo de Historia de Hamburgo, xunto á reconstrución do meu rostro.
25/01/10
OLLO COAS PIRATAS!
Ben certo é que Polícrates foi o pirata máis antigo de tódolos tempos pero, quen foi a pirata máis antiga de todas? Pois fun eu, Artemisa de Halicarnaso.
Non é moita a xente que me coñece; porén fun moi importante para a historia da humanidade, pero máis vale comezar polo principio.
Puxéronme o meu nome en honor de Artemisa, deusa grega da caza, e convertinme en raíña consorte de Halicarnaso no 500 a.C., estado grego da actual Turquía tras casarme co rei, mais, trala súa morte, fun eu a gobernadora suprema da cidade. Baixo o meu goberno as miñas naves atacaron e saquearon as das outras polis gregas e ademais, covertínme tamén en conselleira de Xerxes, o rei de Persia. Aconselleille que non se enfrontase cos gregos nunha batalla naval, pero, talvez por ser muller, non me fixo caso. Deste xeito, ao redor do 20 de setembro do 480 a.C., librouse a batalla que me faría importante, a batalla naval de Salamina. Vinme atrapada no fragor da loita e arremetín contra un trirreme grego e fuxín. Os gregos gañaron a batalla pero tanto eles como os persas creron que eu estaba da súa parte. Despois diso volvín á pirataría e a recompensa para quen me capturase ascendía a dez mil dracmas, que xa lle eran cartos para aquela época!
Nicolás González (2º ESO A)
23/01/10
QUE VEÑEN OS VIKINGOS!
Tras a caída do Imperio Romano, o tráfico comercial no Mar Mediterráneo diminúe, pasando a ser as únicas riquezas luras e abadexos. Nesta situación, naturalmente, desaparecen os piratas.
Porén, no Mar do Norte, mar de augas frías que baña as costas de Francia e Inglaterra, irrompen de súpeto os vikingos (=homes da baía). Trátase de noruegueses e daneses que, debido a loitas internas da aristocracia dos seus países, se ven obrigados a buscar novos territorios e, consecuentemente, botíns. Atacan as costas de Inglaterra, Irlanda, illas do Mar do Norte e Francia, desde finais do século VIII ata principios do XI. Os seus barcos (drakkar) son pequenos, de non máis de 20 metros, e estan rematados en puntas por ambos extremos. Aínda que contan cunha vela, normalmente son impulsados pola forza de dúas ringleiras de remeiros, capaces, dado o escaso peso destes navíos, de transportalos sobre os seus ombros sempre que a situación o requerise.
A partir de mediados do s. IX os ataques, saqueos e secuestros deixan paso a loitas máis organizadas, tendentes a conseguir asentamentos nas illas (os noruegueses) e no continente e Inglaterra (os daneses)
Como despedida preséntovos aos vikingos máis famosos:
O danés RAGNAR, que diezmou as forzas francesas xunto ao río Sena.
O noruegués ERIK O ROXO, que colonizou Groenlandia.
O islandés LEIF ERIKSSON O AFORTUNADO, fillo de ERIK, autor do primeiro asentamento europeo en América do Norte, 500 anos antes que Colón.
CANUTO O GRANDE, rei de Dinamarca, que someteu todo o Leste de Inglaterra.,
HARALD HAARDRADE O DESPIADADO, considerado o último vikingo.
SEXTO POMPEIO
Son Sexto Pompeio, famoso pirata romano de finais da República (s. I a.C.). Paradóxicamente, son fillo dun dos máis importantes xenerais de Roma, Pompeio o Grande, que ademais uns anos antes fora encargado de acabar coa pirataría. Fun dono dos mares e proclameime "fillo de Neptuno", de aí que na moeda apareza o tridente. Asolei as costas romanas durante moito tempo, interrompendo o comercio e desorganizando os negocios da República. Desta maneira obrigueilles a asinar un tratado polo que obtiven a soberanía de Sicilia, Córcega, Cerdeña e Acaia, coa condición de poñer fin ás miñas prácticas de pirataría e fornecer de trigo a Roma. Mais como seguin asaltando barcos e atacando cidades, enviaron contra min ao comandante Agripa (lugartenente de Augusto), que me derrotou na batalla de Nauloco no ano 36 a.C. Fuxin cara a Oriente pero fun capturado en Mileto por un dos secuaces de Marco Antonio. Proclamo que a miña morte foi un acto indigno pois executáronme sen xuízo, a min, a un cidadán romano. ISO FOI ILEGAL!
20/01/10
O PIRATA POLÍCRATES
Preséntome. Chámome POLÍCRATES e son o pirata máis importante da antigüidade. Nacín en Samos, unha pequena illa grega do Mar Exeo, preto de Mileto, nas costas de Asia Menor. A miña vida transcorreu no século VI a.C. Grazas a saqueos e botíns fíxenme dono dunha frota de máis de cen naves e, mesmo, cheguei a ser tirano da illa. Coa fortuna dos tributos cobrados aos barcos que transitaban ou comerciaban na rexión, conseguin embelecer a miña cidade coas obras dos mellores arquitectos e escultores. Preocupeime das artes e das ciencias e cheguei a convocar aos mellores intelectuais da época, como Anacreonte a quen nomeei poeta da miña corte e permaneceu ao meu servizo ata que a illa caeu en mans dos persas. Porén, algúns non estaban de acordo co meu goberno e tiveron que abandonar Samos. Este foi o caso do filósofo e matemático Pitágoras.
Pero no ano 515 a.C. o persa Oroetes, gobernador de Lidia, intentou conquistar Samos. Como non puido, fíxome crer que quería entrevistarse conmigo nunha zona neutral. Fun un inxenuo! Oroetes apresoume e mandoume crucificar. Así termina a miña vida de pirata e tirano de Samos. Pero a pirataría continuará e axiña teredes a outros piratas que vos contarán as súas aventuras.
Se queredes saber máis sobre min ou sobre outros piratas, déixovos estes enlaces. Espero que vos gusten:
VENTO EN POPA A TODA VELA
Onte, martes 19 de xaneiro, tivemos a 2ª reunión do noso club. Falamos do libro "A illa do tesouro" que algúns, por certo, non poidemos acabar de ler. A opinión maioritaria foi que é demasiado descritivo e faise pesado.
Pero o noso barco vai seguir navegando nas procelosas augas da piratería. Quen son estes personaxes? Como, onde e por que xurdiron? Cales foron os máis famosos e que aventuras viviron? En fin, que despois desta navegación seremos auténticos expertos na materia.
Pero o noso barco vai seguir navegando nas procelosas augas da piratería. Quen son estes personaxes? Como, onde e por que xurdiron? Cales foron os máis famosos e que aventuras viviron? En fin, que despois desta navegación seremos auténticos expertos na materia.
Propuxemos, ademais, estes libros que nos gustan e queremos ler:
- La isla perdida
- La emperatriz de los etéreos
- No pidas sardina fuera de temporada
- Cartas de inverno
- La canción de Hannah
- O único que queda é o amor
- Dos arquivos do trasno
- La vida es sueño
- Escuela de frikis
- As confesións de Carlota Doyle
- Xenaro e o misterio da mochila verde
Tras falar sobre eles e manifestar as nosas preferencias, reducimos a lista a tres, Escuela de frikis, As confesións de Carlota Doyle e La canción de Hannah.
O próximo martes decidiremos. Mentres déixovos coa primeira entrega das historias de piratas.
19/01/10
Atopamos este blogue con información sobre outros clubs de lectura
e este outro con información sobre intercambio de préstamos de libros entre clubs de lectura
http://librosaeito.blogspot.com/
http://librosaeito.blogspot.com/
Subscrever:
Mensagens (Atom)